Ո՞վ ես, վերջապես, ինքդ քեզ համար…
Թե բարեգործ ես՝ ու՞ր է բարիքդ,
Տարիքդ ելել գլխիդ է նստել…
Ո՞վ պիտի հոգա ձմռան կարիքդ…
Խրոխտ օրերդ անխնա վատնել,
Քո խղճից խաբված, հավատից հյուծվել.
Ո՞վ ես, վերջապես թշնամուդ դիմաց,
Վրիժառու՞ես, թե՞ խիղճ մոլորված…
Եթե վերջինն ես՝ կցեղասպանվես,
Թե սկզբինն ես՝ ծովածով կապրես…
Քեզ մոտ ամեն ինչ հակառակն եղել-
Թեփն է քոնն եղել, ալյուրն՝ ուրիշին…
Եղած մի կյանքդ քամի էր, անցավ-
Քամին քոնն եղավ, արդյունքն՝ ուրիշին…
Չէիր սպասում անմահությանը-
Էլի փառք Աստծուն:
Անհայտի կամքով
Անմահությունը ինքը քեզ գտավ.
Անկոչ էր, սակայն Փրկիչ Որդին էր-
Կոչված հյուրի պես կյանքիդ մեջ մտավ…
Հիմա հասկացա՞ր, թե ինչի՞ համար,
Մարդամեղք խաչը եկավ, քեզ գտավ…
Ո՞վ ես, վերջապես, ինքդ քեզ համար
Տեղադրվել է admin-ի կողմից Հնվ 11th, 2018-ին Պոեզիա-ում
Իսկական շեդեվր է․․․Սա Պոետի զգայուն հոգու բողոք – ճիչն է․․․Ինչպես միշտ Մինասն իրեն չի դավաճանում, և առանց ավելորդ պաճուճանքի ընթերցողին է ներկայացնում իր տխուր խոհերը․․․
excellent issues altogether, you just won a new reader.
What would you suggest in regards to your submit
that you made a few days ago? Any positive?